SENACHAI GYM./ เสนาชัย ยิมนาสติกลีลา

ว๊า!  ว่าจะแอบเข้ามาแปะรูป แต่ทำมะเป็น

มิเป็นไรจ้า  ยังงัยวันนี้ขอเขียนก่อนละกันนะค่ะ

ก่อนอื่นขอแสดงความยินดีกะเวปไซด์ของเรา  (ฮิฮิ แอบอ้างซะงั้น เอาน่าขอมีส่วนร่วมนิดส์นึง)

ไช..โย..  ไช..โย   ไช..โย 

 คุณแม่ขอสนับสนุนกีฬาด้วยคนค่ะ  เผื่อว่าคุณพ่อคุณแม่คนไหนแอบหลงเข้ามาในนี้และก้อได้อ่าน ก้อถือว่าแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันนะค่ะ

คุณแม่เป็นคนไม่ชอบเล่นกีฬาตั้งแต่เด็ก ๆ เป็นได้แต่นักวิ่งสมัยประถม  ซึ่งก็มิเคยได้เหรียญเลย 55+

หลังจากนั้นเป็นต้นมาก็เป็นกองเชียร์ดีเด่นมาโดยตลอด

จนกระทั่งมีลูกเป็นของตัวเอง 2 ลูก เอ้ย! 2 คน  ลูกๆ ก็เล่นกีฬาบ้างประปราย ตามประสาเด็กทั่ว ๆ ไป  จนมาวันนึงกระแส สู้โว้ย!! แรงเหลือเกิน ลูกๆ อยากเล่นกีฬา (อาจจะอยากดังกะเค้ามั่ง) หรืออาจจะอยากได้บ้านอย่างพี่วิวก็ไม่รู้เนอะ  คุณแม่ก็สนับสนุนตามกำลังและความรู้ด้านกีฬาซึ่งมีอยู่เท่าหางอึ่ง แต่ก็สู้เพื่อลูก  หาข้อมูลว่ากีฬาอะไรเหมาะกับลูกและทุนทรัพย์ของแม่ แม่อยากให้ยิงปืนซึ่งคิดว่าเท่ห์สุด ๆ แต่คุณก๋งบอกว่า คงจะต้องขายบ้านซื้อกระสุนให้ลูกซ้อม เพราะเคยได้ยินนักกีฬาระดับชาติเค้าบ่น ๆ มาอย่างนั้นว่าสมาคมไม่ค่อยมีงบให้ ก็เลยต้องพับโปรเจคส์ในฝันของแม่ไปซะ คุณลูกสาว  "หนูอยากเรียนยิมนาสติค หนูอยากเล่นริบบิ้น"  ว่าแล้วก็ไปเอาริบบิ้นผูกผมมามัดกับตะเกียบ วิ่งไปทั่วบ้าน  ลูกชายก็จะเตะท่าเดียว อย่างอื่นไม่สน ผมจะเตะ(บอล)

สุดท้ายเราสามคนแม่ลูกก็ไปเจอกันที่หัวหมาก ไม่ใช่สิไปพร้อมกันนั่นแหละ ที่กกท.หัวหมาก ไปสมัครเรียนกีฬา คอร์สซัมเมอร์ เพราะมีทั้ง 2 อย่างที่ลูกอยากเรียน แล้วก็จะได้หาข้ออ้างไม่ต้องเรียนซัมเมอร์ที่โรงเรียน มาเรียนกีฬา ประหยัดตังค์ในกระเป๋าแม่ไปตั้งเยอะ (แอบงก)

เมื่อถึงวันเปิดคอร์ส เราก็เริ่มปฏิบัติการตื่นเช้า  เพราะมีเรียน 7 โมง น่าแปลกนะค่ะ  ที่เด็ก ๆ สามารถตื่นเช้าได้ในช่วงปิดเทอม ทั้ง ๆ ที่ปกติ ไปโรงเรียนสายเกือบทู้กวัน   เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก จบคอร์สซะแระ  1 เดือนผ่านไป ลูกไม่ตื่นสายเลย oh my god! พระเจ้าช่วยกล้วยทอด

คราวนี้อยากเรียนต่อกันอีกละซิ  คุณแม่ก็เสาะแสวงหาที่เรียนต่อให้เด็ก ๆ ลูกชายเรียนต่อที่เดิมวันเสาร์-อาทิตย์    ลูกสาวก็ได้พี่ ๆ ที่เสนาชัยแนะนำให้มาเรียนที่นี่ โอ้โห! อ่อนนุช 53 บ้านฉันอยู่มีนบุรี  จะมางัยละทีนี้  แต่เพื่อลูก สู้ ๆ  เสาร์-อาทิตย์  ออกจากบ้านกันตั้งแต่ตี 5 มาส่งพี่ภูมิที่หัวหมาก 6 โมง น้องนอนรอในรถ พี่ภูมิเลิกเรียน 9 โมง มาส่งน้องต่อที่โรงยิมฯเสนาชัย 10 โมง -เที่ยง  ลูกฉันจะทนได้นานแค่ไหนเนี่ยะ?  ปรากฎว่า  คุณแม่เริ่มท้อก่อนคุณลูกซะอีก  "พี่ภูมิเรียนยิมกะน้องมั้ยลูก? จะได้ไม่ต้องตื่นเช้ามาก มาเรียนที่เดียวกันทีเดียว" "ไม่เอา" คือคำตอบ  "พี่ภูมิ..ยิมนาสติกนี่ดีนะลูก มันเป็นพื้นฐานของกีฬาทุกประเภทเลยนะ  ลูกชอบแตะบอล ก็ลองเรียนยิมฯดู สามารถเอาไปใช้ได้นะ จะช่วยในเรื่องฟุตเวิร์ค" คุณแม่ก็ชักมาทั้งปิง วัง ยม น่าน แล้วก็เจ้าพระยา เพราะว่าฉันเหนื่อยเหลือเกินจร้า.. "ไม่เอา."เป็นคำตอบสุดท้ายจากน้องภูมิ  OK..OK ไม่เอาก็ไม่เอา คุณแม่ก็ก้มหน้าก้มตารับ-ส่งต่อไป  

555+

คุณแม่เขียนได้อารมณ์มากเลยค่ะ

ไว้พี่มิ้มมีลูกแล้ว

จะมาเล่าให้ฟังนะคะ

555+

สวัสดิครับแม่น้องภูมิ

ขอตอนรับสู่เวป เสนาชัย(คนหัวอกเดียวกัน)

เรื่องของผมอาจตรงข้ามกลับคุญแม่เพราะผมกับแม่ของน้องเป็นนักกีฬาทั้งคู่

ผมเป็นนักบาสโรงเรียนส่วนคุญแม่เป็นนักบาสเขต2 (เก่งกว่าพ่อ -  -.)

การที่เราเป็นนักกีฬาก็อยากให้ลูกเล่นกีฬาแต่ก็หากีฬาที่ลูกชอบไม่ได้

น้องแพรเล่นกีฬาหลายอย่างเช่นเทควันโด แบดบินตัน ว่ายน้ำ ขี่จักรยานฯ

น้องเล่นกีฬาตั้งแต่ 5ขวบ แต่ก็มาจบที่ยิมนาสติก เริ่มเรียนตอน 8ขวบ

ตอนนี้11 ขวบละ ครับ เรียนยิมมาได้3ปีละ แต่ที่เล่นได้ดีขึ้น ก็1ปีที่ผ่านมาเพราะมาเรียนที่เสนาชัย ลืมบอกไป น้องเรียนอยู่ที่สาธิต ม.บูรพา(ชลบุรี)

พอเลิกเรียน 15.45 น. ก็ต้องมากรุงเทพ เพื่อเรียนยิม ถึงโรงยิมก็17.00 น.

ซ้อมเสร็จ ก็3-4ทุ่ม ทุกวัน กลับมาบ้านก็ 5ทุ่ม การที่มาซ้อมที่กรุงเทพ ทำให้น้องต้องมีระเบียบวินัย ตั้งใจเรียนเพราะไม่มีเวลาเรียนพิเศษ พอมีเวลาว่าง

ในชม.เรียนก็จะทำการบ้าน หรืองานที่จะต้องส่งในวันรุ่งขึ้น ทำให้น้องมีความรับผิดชอบ ต่อหน้าที่ที่ต้องทำ

    การที่เรามาเรียนยิมนาสติกก็ทำให้เล่นกีฬาอื่นได้ดีขึ้น น้องได้เป็นตัวแทนโรงเรียนแข่งกีฬาสาธิตสามัคคี แต่ไม่ได้แข่งยิมนะเพราะไม่มีแข่ง

แข่งกีฬาแฮนบอล+กระโดดไกลแทน  พอเล่นยิมแล้วน้องมีความแข็งแรง

ความคล่องตัว ความมีระเบียบวินัยในการฝึกซ้อม

ขอเขียนแค่นี้ก่อนนะครับดูนาฬิกาแล้ว 00.12 น. ขอตัวไปนอนก่อนครับ

รวมกระทู้ให้แล้วนะครับ

เอารูปครูผู้สอนแสนสวย(ครูหน่อง)มาฝาก

เผื่อ ผู้ปกครองคนไหน จะอยากมาเรียน

จะได้มาทักได้ถูกคน ครับ

อุ้ย!!!

ครูหน่อง???          "มาค่ะ"

ดีคร้า

 ก่อนนอนเราเข้ามาทักทายกันก่อนค่ะ

 (จะเริ่มยังไงดี) หากถามว่า "จุดเริ่มต้นของความฝัน" ของพี่มิ้ม คือ ??

              ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะได้มาถึงขนาดนนี้ จุดเริ่มต้นของพี่มิ้มประมาณ ป.3 เปิดทีวีรายการรายการหนึ่ง "ชิงร้อยชิงล้าน" <--(ผู้จุดประกายฝัน) มีแข่งขันเกมส์ที่มีนักกีฬายิมนาสติกเข้าร่วม แต่พี่มิ้มจำไม่ได้นะคะว่าใคร ? (เด็กๆแบ๊วๆยังไม่ค่อยรู้เรื่อง) แบบว่า!! โอ้!!แม่เจ้า ทำได้ไงอ่ะ ?? อยากทำได้บ้างจัง (จุดประกายความอยากตามประสาเด็กน้อย 55+)  แล้วบอกแม่ว่า "แม่ๆๆๆ มิ้มอยากไปเรียนมั้งจัง" แม่บอกว่า "ได้สิ เด้วให้พ่อพาไป"

             เวลาผ่านไป 1 ปีไวเหมือนเหลือเกิน อยู่ป.4 แล้ว (เมื่อกี๊พึ่ง ป.3) พี่มิ้ม "ยังไม่ได้เริ่มเรียนอารายยเลย" พ่อบอกว่า "เดี๊ยวก่อน พ่อยังไม่ว่างเลย" ทั้งๆที่สนามกีฬาอยู่ใกล้บ้านนิดเดียว ก่อนหน้านี้ มีเพื่อนคนหนึ่งชื่อ "ตูน ประพิมพร นคเรศ" <--(ครูผู้สอนคนแรก) แอบไปเรียนมาบ้างแล้ว ตูนเป็นนักกีฬายิมนาสติกลีลาของสมุทรประการ ช่วยสอนพื้นฐานให้นิดหน่อย 55+ (พี่มิ้มทำสะพานแขวนได้แล้ว) จากนั้นก้อเอามาเล่นที่สนามหญ้าที่บ้าน ตีลังกาบ้าง แยกขาเองบ้าง ทำเองหมด

และแล้วฟ้าก้อเห็นแวว.....................................................................                                                                    

ไว้ต่อพรุ่งนนี้นะคะ จะมาเล่าให้ฟังต่อค่ะ

ไปนอนก่อนนะคะ

  (ช่วยติด้วยนะคะ ว่าดีไม่ดียังไงบ้างคะ)

ขอบคุณ

อุ๊ย!!

ตกคำว่าค่ะ

ขอโทดทีนะคะ

ขอบคุณค่ะ

ว๊าววววว................................พี่มิ้มมาแว้ววววว.................................

ต่อให้ไว....ต่อให้ไว........รออ่านอยู่ค่ะ..........

เรื่องคนอื่นเนี่ยะ   คุณแม่ชอบ   +++อุ้บส์!!!+++

หลังจากปล่อยให้ลูกยึดคอมฯมาตั้งนาน  วันนี้แม่ยึดคืนมั่งหล่ะ  55++ ก็ลูกไปโรงเรียนแล้ว  มะมีใครมาแย่ง  ดีจริง ๆ

รอพี่มิ้มไม่ไหวแล้วหล่ะ  ขอปาดก่อนละกันนะจ๊ะ

เรื่องของยัยการ์ตูนก็มีอยู่ว่า

ประมาณ 3-4 ขวบ เริ่มเข้าเรียนอนุบาล  เคยบอกแม่ว่าอยากเล่นยิมนาสติก

รู้จักยิมนาสติกได้งัยเหรอ?  อาจจะเป็นเพราะคุณแม่ชอบดูกีฬาประเภทนี้ก็ได้นะ  เวลามีถ่ายทอดการแข่งขันกีฬาคุณแม่ก็จะรอดูแต่ยิมนาสติกเนี่ยะแหละ  ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้จักว่ามีกีประเภทหรอก  ดูไปหมดทั้งยิมลีลา ยิมสากลที่มารู้ทีหลังว่าเค้าเรียกว่ายิมศิลป์  (ก็คนสวย ๆ ก็ต้องดูกีฬาที่สวย ๆ งาม ๆ สินะ  ว๊าว..วว)  สมัยนั้น ธีระ  โพธิ์พานิช  เป็นฮีโร่ในดวงใจเลยค่ะ  เพราะจะได้ยินชื่อเค้าบ่อยมาก ๆ  ส่วนยิมลีลานะเหรอ  ดูอย่างเดียว  ไม่เคยได้สนใจชื่อนักกีฬา เพราะมัวแต่ตะลึงว่า"เค้าทำได้งัย" เผลอแป๊ปเดียว จบเพลงซะแระ  ก็เลยไม่ได้รู้ชื่อนักกีฬาเลย       เพราะคุณแม่ดูบ่อยมั๊ง ลูกก็เลยได้ดูไปด้วย   

แต่ก็เนื่องจากว่าคุณแม่เป็นกองเชียร์ดีเด่น ลูกบอกว่าอยากเล่นกีฬา คุณแม่ก็หาข้ออ้างได้สารพัด "มันไกลบ้านมาก ๆ" "แม่ไม่มีเวลาพาไปเรียน" "ไว้แม่หาที่เรียนใกล้บ้านได้ก่อนนะ" แล้วก็หลอกล่อซะจนเด็กอนุบาลลืมเรื่องนี้ไปซะสนิท  55+คุณแม่ชนะแล้ว ก็ฉันต้องทำงานนี่หน่าจะมีเวลาที่ไหนพาลูกไปเรียนล่ะ (เอ้า!! เข้าข้างตัวเองได้อีก)

และแล้ว 4 ปีผ่านไป  การ์ตูนยังไม่ลืมค่ะท่านผู้ชม  "คุณแม่ณิชาอยากเล่นยิมนาสติก"  ลูกสาวบอกคุณแม่ในเช้าวันหนึ่ง (ไม่รู้ว่าเมื่อคืนแกนอนฝันรึงัยน๊า)   เอาล่ะสิ!  ความรู้สึกแรกของคุณแม่ที่ลูกบอกในวันนั้น  รู้สึกผิดค่ะ  แสดงว่า 4 ปีที่ผ่านมาเค้าไม่เคยลืมในสิ่งที่อยากทำ  แต่คุณแม่คิดแทนเค้า คุณแม่คิดไปเองว่าก็แค่ความคิดเด็กคนนึง  คุณแม่ทำอะไรลงไปเนี่ยะ

คราวนี้...ไม่มีคำปฏิเสธจากแม่อีกแล้ว  แม่พยายามหาข้อมูลเท่าที่จะหาได้  ก็อย่างที่บอกว่าคุณแม่ไม่เคยเล่นกีฬาและก็ไม่เคยสนใจเรื่องนี้ซะด้วย จะไปรู้จักที่ไหนล่ะทีนี้  

OH!!!!!  สวรรค์โปรด    หนังสือพิมพ์ไทยรัฐ มีคอลัมภ์เล็กกะจิ๊ดเดียวที่คุณแม่บังเอิญไปอ่านเจอเข้า   "การกีฬาแห่งประเทศไทย  รับสมัครเยาวชนเข้าเรียนกีฬาภาคฤดูร้อน Summer Camp " มีกีฬา10 กว่าชนิด  1..2..3..4..5...มียิมนาสติกลีลาด้วยค่า....คุณแม่กดโทรศัพท์ไปถามข้อมูลทันที เย็นวันนี้หลังจากไปรับลูกกลับจากโรงเรียน ก็เอาหนังสือพิมพ์ให้เค้าดู  เด็กๆ ดีใจมากๆ ค่ะ 

ว่าแล้วเราก็เตรียมเอกสาร+รูปถ่ายพร้อม  รอวันเปิดรับสมัครอย่างใจจดใจจ่อ  วันเปิดรับสมัครวันแรกเรา 3 คนแม่ลูก  คุณแม่+พี่ภูมิ+ณิชา ไปนั่งรอเจ้าหน้าที่ตั้งแต่ 7 โมงเช้า    รอ..ร๊อ..รอ จนถึงเวลา   ณิชาสมัครยิมนาสติกลีลาเป็นคนแรก  พี่ภูมิสมัครฟุตซอลเป็นคนที่6   คุณแม่สังเกตุได้ว่ามีเด็กผู้ชายมากกว่า ทั้ง ๆ ที่ประชากรโดยรวม ผู้หญิงมากกว่านะ  ก็คือเด็กผู้หญิงอาจจะไม่สนใจกีฬา หรืออาจจะสนใจแต่คุณพ่อ+คุณแม่อาจจะคิดว่า"ไปเต้น, ไปรำ, ไปร้องเพลงดีกว่ามั๊ย"   บรรยากาศวันไปสมัครเด็กๆ ตื่นเต้น ไปเจอเด็กคนอื่นๆ ที่สนใจเรื่องเดียวกัน เค้าจะนั่งดูว่า ใครเรียนยิมนาสติกเหมือนเราน๊า  ใครเรียนฟุตบอลบ้าง   จนเกือบเที่ยงพวกลูกลิงทั้งหลายยังไม่ยอมกลับบ้าน เดินเล่นในสนามกีฬาหัวหมากเสมือนหนึ่งว่าเป็นห้างสรรพสินค้า  ขอกินข้าวเที่ยงที่ครัวคุณตุ่ม แล้วเดินเล่นอีกรอบ  จนบ่ายแก่ๆ ถึงจะยอมกลับบ้าน

จนถึงวันที่รอคอย  วันเปิดเรียนเด็ก ๆ ตื่นเช้า รอคุณแม่เตรียมของเรียบร้อย ออกจากบ้านไปหัวหมากกัน  พวกเราไปกันก่อนเวลา เพื่อจะได้ไปเดินดูว่าเรียนตรงไหน  ของพี่ภูมิไม่มีปัญหา  คุณครูรออยู่ที่สนามฟุตซอลแล้ว ของการ์ตูนล่ะ เดินไปที่ศูนย์ฝึกกีฬาในร่ม ตรงไปนั่งรอที่ห้องยิมนาสติกอย่างใจจดใจจ่อ  จนเกือบถึงเวลาเรียนมีเจ้าหน้าที่เดินมาบอกว่ายิมนาสติกลีลาไปเรียนตึกโน้นครับ  OK. ไม่มีปัญหาค่ะ สองคนแม่ลูกก็ย้ายสำมะโนครัวไปที่ห้องกระจก    "ว๊าว..ว....หรูหราค่ะ  มีแอร์ด้วย  แจ๋ว!!"    สองคนแม่ลูกแอบซุบซิบกัน   คุณครูมาแล้ว  การ์ตูนตั้งใจเรียนตลอดเวลาค่ะ  คุณแม่แอบดีใจที่เราไม่ปฏิเสธลูกอีกครั้ง ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ได้เห็นลูกทำในสิ่งที่เราคิดว่า"เค้าทำไม่ได้"

คอร์ส 1 เดือน การ์ตูนไม่เคยขาดเรียน  ไม่เคยไม่ตั้งใจเรียน  จนกระทั่งคุณแม่ของพี่ๆนักกีฬาคนนึงแนะนำให้ลูกมาเรียนแบบจริงจัง เพราะคอร์สซัมเมอร์จะเป็นการสอนแบบให้เด็กๆได้แค่พื้นฐานเล็กน้อย  การ์ตูนสนใจค่ะ  แต่แม่ก็ยังแอบกลัว  "สโมสรเสนาชัย  อ่อนนุช 53  โห!!ไกลจัง   เอาไว้วันหลังแม่พาไปดูก็ล่ะกัน"   

มาเสนาชัยวันแรก  ไกลเหมือนกันนะเนี่ยะ  พอมาถึงเด็กๆ กำลังเรียนกันอยู่เลยค่ะ  โอ้โห!! เค้าทำได้งัย  อยากทำได้บ้างจัง  เด็กๆ ที่นี่เก่ง ๆ กันจังเลย กระตุ้นต่อมความอยากของการ์ตูนละสิ  อาทิตย์ถัดมาคุณพ่อมาด้วย  เพราะกลัวคุณแม่ไม่ยอมให้เรียน พอคุณพ่อมาเห็นเด็กๆ ที่นี่เรียนกัน บอกเลยว่า "ต้องให้ลูกเรียน"  คุณพ่อบอกว่าอยู่ที่บ้านลูกไม่มีทางได้วิ่งเยอะๆ ได้กระโดดเชือกเป็นร้อยครั้งหรอก  วัตถุประสงค์เดียวของคุณพ่อคือ  อยากให้ลูกได้ออกกำลังกาย  อยากให้ลูกมีสุขภาพแข็งแรง

ปีนึงแล้วเนี่ยะ.......คุณพ่อยังยืนยันคำเดิม "ต้องให้ลูกเรียนยิมฯ"  เพราะอะไรนะเหรอ? 

การ์ตูนสุขภาพดีขึ้นมาก ๆ ค่ะ  เมื่อก่อนเป็นภูมิแพ้ เวลาออกจากบ้านต้องมีกระเป๋าใส่ยาติดตัวไปด้วยตลอด  ตอนนี้กระเป๋าใบนั้นเปลี่ยนจากใส่ยา มาใส่กิ๊ฟไว้แต่งผมเวลาเรียนยิมฯ ซะแระ  ฮิ.ฮิ..   

มีสมาธิดีขึ้นค่ะ    คุณครูสอนรำไทย คอนเฟิร์มมา   คุณครูสอนรำไทยบอกให้เพื่อนๆ การ์ตูนไปเรียนยิมฯด้วย เพราะตั้งแต่น้องมาเรียนยิมฯ สอนง่ายมาก มีสมาธิมากขึ้น  รำสวย (เกี่ยวกันมั๊ยเนี่ยะ)

เรียนหนังสือดีขึ้น   เพราะเค้ามีสมาธิดี และจะรู้จักแบ่งเวลาเรียน+เล่น  น้องมีความรับผิดชอบมากขึ้นค่ะ

13 เดือนที่ผ่านมา  ณิชามีความสุข และไม่ค่อยบ่นว่าไม่อยากมาโรงยิมเลยค่ะ (ขอใช้คำว่าไม่ค่อยนะค่ะ  คือมีบ้างเหมือนกันหน่ะ)  พี่ภูมิและน้องตูนเป็นที่รักของครูพละที่โรงเรียนม๊าก..มาก  ก็เวลาครูให้วิ่งรอบสนาม 10 รอบ เด็กจะค่อย ๆ หายไปรอบละ 1-2 คน  จนกระทั่งเหลือวิ่งกันอยู่ 2 คนพี่น้อง   555++++

เจ๋งมั๊ยคร๊าบ..บ..บ..บ  ลูกศิษย์ครูหน่อง...........