SENACHAI GYM./ เสนาชัย ยิมนาสติกลีลา

ว๊า!  ว่าจะแอบเข้ามาแปะรูป แต่ทำมะเป็น

มิเป็นไรจ้า  ยังงัยวันนี้ขอเขียนก่อนละกันนะค่ะ

ก่อนอื่นขอแสดงความยินดีกะเวปไซด์ของเรา  (ฮิฮิ แอบอ้างซะงั้น เอาน่าขอมีส่วนร่วมนิดส์นึง)

ไช..โย..  ไช..โย   ไช..โย 

 คุณแม่ขอสนับสนุนกีฬาด้วยคนค่ะ  เผื่อว่าคุณพ่อคุณแม่คนไหนแอบหลงเข้ามาในนี้และก้อได้อ่าน ก้อถือว่าแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันนะค่ะ

คุณแม่เป็นคนไม่ชอบเล่นกีฬาตั้งแต่เด็ก ๆ เป็นได้แต่นักวิ่งสมัยประถม  ซึ่งก็มิเคยได้เหรียญเลย 55+

หลังจากนั้นเป็นต้นมาก็เป็นกองเชียร์ดีเด่นมาโดยตลอด

จนกระทั่งมีลูกเป็นของตัวเอง 2 ลูก เอ้ย! 2 คน  ลูกๆ ก็เล่นกีฬาบ้างประปราย ตามประสาเด็กทั่ว ๆ ไป  จนมาวันนึงกระแส สู้โว้ย!! แรงเหลือเกิน ลูกๆ อยากเล่นกีฬา (อาจจะอยากดังกะเค้ามั่ง) หรืออาจจะอยากได้บ้านอย่างพี่วิวก็ไม่รู้เนอะ  คุณแม่ก็สนับสนุนตามกำลังและความรู้ด้านกีฬาซึ่งมีอยู่เท่าหางอึ่ง แต่ก็สู้เพื่อลูก  หาข้อมูลว่ากีฬาอะไรเหมาะกับลูกและทุนทรัพย์ของแม่ แม่อยากให้ยิงปืนซึ่งคิดว่าเท่ห์สุด ๆ แต่คุณก๋งบอกว่า คงจะต้องขายบ้านซื้อกระสุนให้ลูกซ้อม เพราะเคยได้ยินนักกีฬาระดับชาติเค้าบ่น ๆ มาอย่างนั้นว่าสมาคมไม่ค่อยมีงบให้ ก็เลยต้องพับโปรเจคส์ในฝันของแม่ไปซะ คุณลูกสาว  "หนูอยากเรียนยิมนาสติค หนูอยากเล่นริบบิ้น"  ว่าแล้วก็ไปเอาริบบิ้นผูกผมมามัดกับตะเกียบ วิ่งไปทั่วบ้าน  ลูกชายก็จะเตะท่าเดียว อย่างอื่นไม่สน ผมจะเตะ(บอล)

สุดท้ายเราสามคนแม่ลูกก็ไปเจอกันที่หัวหมาก ไม่ใช่สิไปพร้อมกันนั่นแหละ ที่กกท.หัวหมาก ไปสมัครเรียนกีฬา คอร์สซัมเมอร์ เพราะมีทั้ง 2 อย่างที่ลูกอยากเรียน แล้วก็จะได้หาข้ออ้างไม่ต้องเรียนซัมเมอร์ที่โรงเรียน มาเรียนกีฬา ประหยัดตังค์ในกระเป๋าแม่ไปตั้งเยอะ (แอบงก)

เมื่อถึงวันเปิดคอร์ส เราก็เริ่มปฏิบัติการตื่นเช้า  เพราะมีเรียน 7 โมง น่าแปลกนะค่ะ  ที่เด็ก ๆ สามารถตื่นเช้าได้ในช่วงปิดเทอม ทั้ง ๆ ที่ปกติ ไปโรงเรียนสายเกือบทู้กวัน   เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก จบคอร์สซะแระ  1 เดือนผ่านไป ลูกไม่ตื่นสายเลย oh my god! พระเจ้าช่วยกล้วยทอด

คราวนี้อยากเรียนต่อกันอีกละซิ  คุณแม่ก็เสาะแสวงหาที่เรียนต่อให้เด็ก ๆ ลูกชายเรียนต่อที่เดิมวันเสาร์-อาทิตย์    ลูกสาวก็ได้พี่ ๆ ที่เสนาชัยแนะนำให้มาเรียนที่นี่ โอ้โห! อ่อนนุช 53 บ้านฉันอยู่มีนบุรี  จะมางัยละทีนี้  แต่เพื่อลูก สู้ ๆ  เสาร์-อาทิตย์  ออกจากบ้านกันตั้งแต่ตี 5 มาส่งพี่ภูมิที่หัวหมาก 6 โมง น้องนอนรอในรถ พี่ภูมิเลิกเรียน 9 โมง มาส่งน้องต่อที่โรงยิมฯเสนาชัย 10 โมง -เที่ยง  ลูกฉันจะทนได้นานแค่ไหนเนี่ยะ?  ปรากฎว่า  คุณแม่เริ่มท้อก่อนคุณลูกซะอีก  "พี่ภูมิเรียนยิมกะน้องมั้ยลูก? จะได้ไม่ต้องตื่นเช้ามาก มาเรียนที่เดียวกันทีเดียว" "ไม่เอา" คือคำตอบ  "พี่ภูมิ..ยิมนาสติกนี่ดีนะลูก มันเป็นพื้นฐานของกีฬาทุกประเภทเลยนะ  ลูกชอบแตะบอล ก็ลองเรียนยิมฯดู สามารถเอาไปใช้ได้นะ จะช่วยในเรื่องฟุตเวิร์ค" คุณแม่ก็ชักมาทั้งปิง วัง ยม น่าน แล้วก็เจ้าพระยา เพราะว่าฉันเหนื่อยเหลือเกินจร้า.. "ไม่เอา."เป็นคำตอบสุดท้ายจากน้องภูมิ  OK..OK ไม่เอาก็ไม่เอา คุณแม่ก็ก้มหน้าก้มตารับ-ส่งต่อไป  

หนูติ๊  โดนลดน้ำหนักหรือจ๊ะ? มะเห็นกินข้าวเที่ยงเลย  ไม่หิวเหรอ?

เค้า(ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใคร)บอกว่า 

มื้อเช้าสำคัญมากต้องกินเยอะๆ

มื้อเที่ยง กินได้สบายๆ   

มื้อเย็นควรกินแต่น้อยและไม่ควรเกิน 6โมงเย็น

(แต่ของคุณแม่  มื้อเช้า เอาแบบต้องอิ่มกันไปเลย   

มื้อเที่ยง กินบ้างไม่กินบ้าง แล้วแต่รมณ์ 

มื้อเย็นอลังการสุด เริ่มกินไม่เกิน 6 โมงเย็นตามสูตร แต่เลิกตอน 2 ทุ่มจร้า.....ก็เลยสวยซะ 55+)

พี่ติ๊นาเข้ามาต่อนะ  คุณแม่และน้องๆ รออ่านอยู่ค่า.....

สำหรับวานนี้ก้เปนอีกวันหนึ่งเหมือนกานที่ไม่ได้กินข้าว

แต่วานนี้มีงานเลยมาต่อไม่ได้ขอโทดทีค่า

งั้นหนูไปเรียนต่อน่าค่าบายยยยยยยยยยยยย

เด๋วไปนอนบ้านมิ้มแลวอ่า

 วานนี้ไม่ค่อยอยากต่อไว้มีโอกาสจะไม่กินข้าวเที่ยงและจะมาต่อให่มน่าค่าบาย

อ่าวานนี้ก็มาต่อเลย

เพราะวานนี้ไม่ได้กินข้าวแบบจิงๆๆ

วานนี้ครูรัตน์ไม่อยู่อ่าจิ

ต่อเลยน่าค่า

พอหลังจากที่หนูได้เข้ามาซ้อมหนูก็รู้สึกดีค่าที่โรงยิมที่หลังบ้านหนูมีอารายตั้งเยอะแยคือก็จะมีรุ่นพี่มี พี่พลอย พี่น้ำ พี่ตาล พี่ซิน พี่ป๋วย พี่บอล พี่ดิว อีกเยอะเลยค่า ตอนนั้นมีมี่กำลังเข้าซ้อมกีฬานี้ในช่วงพื้นฐานค่า

ส่วนหนูวันๆๆหนึ่งของหนูก็ได้แต่ร้องไห้เพราะ

อยากตายก็เพราะเหนื่อย

ที่โรงยิมที่บ้านครูหน่องจะให้จับคู่บัดดี้เผื่อทำเวรคือล้างห้องน้ำ

อยากบอกว่าตอนนั้นสนุกมากค่าเพราะเป็นการสานสัมพันระหว่างพี่กับน้องด้วย

คู่บัดดี้หนูรู้สึกจาเป็นพี่ดิวค่า

พอผ่านไปได้สักสองเดือนก็เริ่มต่อท่าชุดเริ่มจากฟรีแฮนมาด้วยเชือกและก็บอลและก็หว่งและก็ริบบิ้นเป็นอุปกรณ์สุดท้ายเลย

หนูชอบมากที่หนูจาได้เล่นท่าชุด ด้วยความที่อยากมีมานานค่าจึงตั้งใจซ้อมจนมีแมดแข่งชิงแชมค่าก็ได้แข่งเพื่อหาปะสบการหนูเริ่มเข้าใจว่าครูหน่องต้องการอารายมากขึ้นค่าจากนั้นก็มีเรื่องที่โรงยิมคือทางหน่วยหรือทางฝ่ายประชาสัมพันอารายเนี้ยและค่าเขาไม่สนับสนุนกีฬานี้ก็เลยได้ย้ายค่าตอนนั้นหนูหมดอนาคตถึงกับร้องไห้มากมายแต่ฟ้ามีตาค่าครูหน่องเรียกให้หนูไปซ้อมต่อจนกระทั่งมาจนถึงทุกวันนี้

55+   มาอยู่เป็นเพื่อนแล้วคร่า..

ไม่ได้เข้ามาซะนาน ก็แม่ลืม password แล้วก็ลืมว่าใช้เมลล์อะรัยเล่น ก็เลยเข้าไม่ได้ซะงั้น  ต้องสมัครใหม่ซะเรย...

เค้ายังติดตามเรื่องราวของตะเองอยู่นะจ๊ะ  แทงกิ้วมากๆ ที่เข้ามาเล่าสู่กันฟัง 

ปล.ช่วงนี้ก็ไม่ได้เล่น ฮิห้าเลยอ่ะ ไว้ว่างๆ จะเข้าไปทักทายนะค้า